27 de octubre de 2010

La muerte tiene gancho

Por Xulio Correa.
La muerte tiene interés, es recurrente en la literatura y habitual en los telediarios, la muerte es el final y cuanto más importante sea lo que se acaba más repercusión mediatica tendrá, la muerte mueve a la gente, miles de personas visitan cada dia en Roma el cadáver del imperio romano e imaginan la vida en la època de los emperadores, miles de personas visitan cada verano los glaciares de los Alpes y de Noruega, imaginan su esplendor, ven sin usar sus ojos el hielo ya derretido y se fotografian ante el blanco-azul moribundo.
Pero atención, cuando el glaciar se muere, nace el río.

He titulado esta imagen "Hazme una foto en La Mer de Glace"

Y José Luis Garia Herrera ha titulado este poema "Briksdalsbreen, lengua de glaciar"
No te engañe la vista ni el corazón se exceda
al robarte la memoria de la sangre.
Frente a ti yace el mar. Sólido y rotundo
como antaño fuera sobre el fuego de la tierra.
Pero este mar llora en la ladera del tiempo
y su frialdad cede ante nuestras voces
y nuestras huellas de asfalto y carretera.
Mas no te engañen tus ojos rociados por sales de plata.
Esta quietud soberbia imita el bandoneón de las olas
y a ellas acuden aves fugitivas de la noche eterna.
El mar fue hielo. Hielo azul. Azul misterio.

6 comentarios:

  1. Noraboa a todos por este blogue que estou coñecendo hoxe.
    No principio non entendín o título pero hai que lelo enteiro porque conta moitas cousas con pouco. ¡Toda unha proclama directa e poética! E o da xente fotografándose ten moita retranca.

    ResponderEliminar
  2. Por eso inventamos antes el concepto de "necrofília" que el de "biofília"

    ResponderEliminar
  3. Por mucho que huyamos de la muerte, ella nos persigue. Por poco que nos guste, ella nos hace humanos.
    Sin la muerte, dejaríamos todo para más tarde, nos instalaríamos en un intemporal tedio. Es la muerte lo que nos apremia a vivir la vida, a aprovechar las oportunidades y a intentar forjar una existencia que merezca el recuerdo.
    Es nuestra paradoja más dramática y humana: nos da miedo la muerte, pero seríamos un frío glaciar inerte si no muriéramos, si el tiempo no significase nada en la vida. Nuestra condición, como decía el poeta, es la de los ríos que con más o menos caudal terminan en el mar, que es la muerte.

    ResponderEliminar
  4. No news is good news.
    News is bad news.

    ResponderEliminar
  5. Coma decía onte, a mín o titular levoume a engano, eu penso que Xulio cando menciona a morte do imperio Romano e a morte dun Glaciar, está falando do pouco que duran as civilizacions e os glaciares, está falando do carácter efímero da humanidade.
    Pero el tamén fala de vida cando di que a morte do glaciar e o nacemento do rio.
    Creo que fala da vida eterna da natureza e do efimero dos seus seres, incluidos nos.
    o texto poético que escolleu tamén vai en este sentido e remata decindo que ao glaciar acuden a mirar "aves fugitivas de la noche eterna"

    ResponderEliminar
  6. Rosalía.

    Son moi interesanes as túas precisións que me fan lembrar o movemento romántico no senso que por enrriba de toda obra humana, triunfa a natureza

    O representaban cas pedras dun vello castelo ou dun Monteiro cobertas de silvas que recuperan o que sempre foi delas. Non hai moito vin un anaco dunha recreación que de xeito secuencial, contaba como será a vida cando nos extingamos. Vese como pouco a pouco, as grandes infraestructuras que foron o orgúllo da ingeniería, caen comestas polo ferruxe e a falta de mantemento, e rematan or desaparecen vaixo o manto verde que como lles pasou os yemeres, ou ous aztecas, remata por enterrar os derradeiros vestixios humanos.

    ResponderEliminar

Deja tu comentario en As Salgueiras