tag:blogger.com,1999:blog-6978739785415828908.post5251955584613256726..comments2024-02-13T16:23:02.805+01:00Comments on As Salgueiras: RECORDOS DO VELLO MUIÑOUrbanismo Socialhttp://www.blogger.com/profile/04702412868811329494noreply@blogger.comBlogger7125tag:blogger.com,1999:blog-6978739785415828908.post-88923136173238703922012-06-06T20:46:06.108+02:002012-06-06T20:46:06.108+02:00Que bonita historia Manuel! Mentras lía o teu rela...Que bonita historia Manuel! Mentras lía o teu relato, voltaron a miña memoria mil historias semellantes que vivín con meus avós e meus primos cando eramos pequenos, cando a diversión era ir as leiras co avó acompañando as vacas ou as ovellas, e ir no tractor era toda unha aventura... Agora, a parte da natureza perdida, hai unha infancia perdida, os nenos xa non xogan nas leiras, nin disfrutan dos ríos, nin das miles de historias que os nosos avós nos contaban cunha tenrura insuperable; a súa maior ansia e votar a tarde cara a consola...Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6978739785415828908.post-52650507165909911012012-06-06T16:08:20.731+02:002012-06-06T16:08:20.731+02:00Eu tamén estiven a buscar arquitecturas perdidas e...Eu tamén estiven a buscar arquitecturas perdidas entre a vexetación,traballo de campo que resulta emocionante de por sí. Mais a búsqueda mais emotiva foi a da casa dunha parienta xa morta fai tempo da que oira falar moitas veces (incluso contaban que falaba de morta...) Mentras cortabamos as herbas, os homes contaban a historia da casa e da súa inquilina, ata que apareceron os muros. foi xenial.Noeminoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6978739785415828908.post-22182072824148857942012-06-05T19:56:59.817+02:002012-06-05T19:56:59.817+02:00Totalmente dacordo co comentario de Tilo. O conxun...Totalmente dacordo co comentario de Tilo. O conxunto de muiños de Verdes que menciona, non hai verán que non saia nos periódicos ou no Telexornal por ser pasto do vandalismo. Quizais o mellor sería que o muiño do Cubo de Manuel, permanecera agochado como ata agora. Cando menos a súa moa non acabaría de mesa para as churrascadas dos domingos nalgún xardin particuar, nin as súas paredes cheas de pintadas, nin sendo usado de aseo público, como ten ocorrido con moitos outros que foron restaurados, como ben di Tilo. Igual dentro de outros 25 anos, collemos sentidiño e aprendemos a desfrutar deste patrimonio como xente civilizada. Mentras tanto Manuel, mellor non des moitas pistas sobre o seu paradoiro.Pablonoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6978739785415828908.post-26183535099991267972012-06-05T16:54:12.181+02:002012-06-05T16:54:12.181+02:00eso ten que ser impresionante. un cuarto de siglo ...eso ten que ser impresionante. un cuarto de siglo despois volver a buscar o vello muiñoAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6978739785415828908.post-26670276559363901242012-06-05T16:51:47.332+02:002012-06-05T16:51:47.332+02:00emocionante relato. muy loable eso de buscar el mo...emocionante relato. muy loable eso de buscar el molino despues de muchos añosAnnanoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6978739785415828908.post-44378372511475690832012-06-05T12:11:33.680+02:002012-06-05T12:11:33.680+02:00os derradeitos anos, a administración gastou moito...os derradeitos anos, a administración gastou moitos cartos en rehabilitar este tipo de muiños. practicamente a totalidade, nos serven nin para explicar o funcionamento porque rematan pechados e finalmente volven a estar abandonados.<br /><br />o caso máis significativo son os conxuntos de Verdes e algún similar. a xente do entorno e os antiguos propietarios, organizan unha festa reinvindicativa. levan gran e o moen acompañados de muiñeiras (són que naceu arredor do muiño como di claramente o nome). cando rematan de moer, cocen moletes e empanadas. además de preservar unha mostra de arquitectura popular, conservase o uso para o que foron creados e eso me parece a min que é a millor garantía. en efecto como moi ben dí o autor, os tempos cambiaron, trocou a cultura, as necesidades do mundo rural, de nada serve manter o patrimonio si non invertimos en dignificar o xeito de vida no rural, que ata hai pouco estaba asociado a ignorancia e o atraso.<br /><br />sorprendentemente son os extranxeiros(fundamentalmente ingleses), os que redescubren o noso agro mercando lugares enteiros, rehabilitandoos y volvéndo a darlles vida.<br /><br />cecáis si o padriño de Manuel, lle contaran como había de rematar o muiño que coidaba con tanto esmero, e que o mundo que el coñecia remataría abandonado e cecais colonizado por xente extranxeira de outras culturas, nos diría inmediatamente que estaríamos moi tolos. nambergantes non pasou tanto tempo. só unha parte da vida dun mozo novo entra a sua infancia a a sua actualidade.<br /><br />aperta forte.tilonoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6978739785415828908.post-11810184272362432572012-06-04T22:59:56.209+02:002012-06-04T22:59:56.209+02:00Maravillosa metafora da vida. A roda do muiño lemb...Maravillosa metafora da vida. A roda do muiño lembrame a " rota fortunae" dos clasicos. Esa roda da fortuna que nos leva arriba e abaixo pola vida. As ruinas comestas polas silvas, amosan o fin duns tempos pasados de valores, de dignidade, de cooperacion e credibilidade. A aqueles tempos, lles suceden os actuales donde parece que todo o que conformaba e amalgamaba a sociedade rural, a aldea - o templo da nosa cultura - como dixo Neira Vilas, hoxe en dia se esbarroa comesta polo individualismo, a ambicion, o cortoplacismo.<br /><br />Desexo que como os ciclos da vida, despois do inverno volte a primavera. Confio que nese inapelable xirar existencial, como facia a moa de pedra, como facia a auga do mar os meboeiros, as fontes, volva a xurdir o espritu daqueles dias e nos leven os amargos recordos que o tempo que os lembramos xa parecen espureos ao noso profundo sentir,<br /><br />Grazas por un relato tan fermoso. Moitas gracias por compartir ese reencontro co vello miuño escecido.<br /><br />Unha forte aperta,Manunoreply@blogger.com