A infancia que prospera

Cunqueiro

O escritor Alvaro Cunqueiro (1911-1981) escoitou moitos contos e historias na súa infancia, podemos decir que levaba dentro o espíritu do relato popular da tradición oral galega.

Para Cunqueiro a infancia era un tesouro do que se alimentaría toda a súa vida. A sua nai cantaba e recitaba e o seu pai facía tertulias na súa botica. Él recordaba tamén a un barbeiro de Mondoñedo do que aprendiu moito.

Este é un exemplo de cómo a nosa infancia inflúe no que somos, no que nos gusta facer na vida. Como é o caso de moitos outros, a infancia do escritor prosperou e perpetuouse como a fonte principal da súa narrativa. Máis que un home que recordaba a sua infancia para escribir dela, Cunqueiro foi sempre un neno que incorporou novas experiencias sen esquecer nunca as que lle marcaron por primeira vez.

"seriamente falando

quero quero volver a pór a miña gorra mariñeira

aquela gorra dos oito anos

cando entre o meu sono i-eu cantaba a luz”

Os dez anos escribe unha novela de vaqueiros donde os vaqueiros  falaban castelán e os indios galego.

Acabaou escribindo para a nosa colectividade lendas e contos baseados nos que xa existían nas diferentes zoas da nosa xeografía (tamén europea e oriental), utilizando unha forma de expresión inspirada na lingua falada. Plantexando a fantasía dentro dunha explicación verosímil e recoñecible.

 

O Gatipedro

Na praza do humor da Coruña podemos encontrar unha escultura de Cunqueiro e tamén a fonte do persoaxe do Gatipedro que visita ós nenos pola noite.