27 de junio de 2012

CUIDANDO EL PAISAJE

Hace unas semanas recibíamos la agradable visita de Patricia Fernández integrante del gabinete de expertos "Consultores de Medio Ambiente y Desarrollo S.L", la cual se dedica a cuidar  nuestro maltratado paisaje.
Es triste cuando te cuentan la cantidad de basura que se tiene que recoger una y otra vez , tirada por la gente, en las pistas frondosas que conducen hasta As  Salgueiras.



Manu   nos contaba como en su juventud con familias holandesas y en un ambiente festivo salían a limpiar el bosque de plásticos que hasta allí había arrastrado el viento; y también cuando su hijo era muy pequeño en un barquito navegaban hasta la isla de Sálvora para recoger la basura que hasta aquel paraíso arrastraba el mar.

Cuando acompañamos a Patricia a su coche para despedirla nos avergonzamos al ver la basura que inunda las aceras y los parterres que rodean la planta de Galopín donde crecen unos  cipreses que albergan varias especies de pájaros.

Patricia que se afana en resaltar la belleza de nuestra naturaleza, se lamentaba de que la gente no respete aquello de lo que disfruta, que no dude en hacer botellón en un espacio natural, maltratando plantas, cursos de ríos y mobiliario urbano, que precisamente esta allí para que todo el mundo lo aproveche,  incluidos los incívicos que lo destrozan..
A continuación un video impactante con el que sientes impotencia, pero que te hace ser consciente de la necesidad de educar a las generaciones futuras en la conservación del Planeta y de todos los seres vivos que en el habitan para que esto no ocurra más :

 

En gran cantidad de países Europeos como: Holanda, Inglaterra, Alemania, etc... se multa a la gente que tira basura en la calle, jardines, etc...y el botellón allí sería impensable; aquí se habla de poner cámaras para vigilar a los jóvenes, pero yo creo que esta no es la solución, la solución es el "Civismo", y este solo se adquiere desde los pilares básicos que son la familia y los centros educativos.



19 de junio de 2012

HOY ES EL DÍA NACIONAL DE...........



Como cada mañana, los medios de comunicación nos recuerdan una noble causa con la que se suele etiquetar al día en cuestión como “Día Internacional de…esto o aquello”. El lunes 28 de mayo se celebraron a saber: El día de la Salud de la Mujeres, el "Día del Juego" y el "Día de la Nutrición".
Es por ello, que no quería dejar pasar la ocasión de relacionar los dos últimos en una pequeña reflexión. Sobre todo a tenor de los datos con los que últimamente nos advierten que nuestros niños cada vez presentan mayor sobrepeso y que cada vez juegan menos y dejan de hacerlo más pronto. Parece una broma de mal gusto que en el país de la dieta mediterránea suceda lo primero: uno de los índices de sobrepeso mayores de la Unión Europea. Y es que según los expertos comemos mejor que los Suecos por poner un ejemplo. Pero también parece ser que sus hijos juegan muchas más horas que los nuestros. Y lo hacen practicando juegos en la naturaleza, que es una de las mejores formas de ejercicio físico.
A priori parece bastante simple (y barato, en consonancia con la tan nombrada austeridad últimamente) que una  sencilla relación de las 2 conmemoraciones al día de hoy, sería una receta más que saludable para nuestros pequeños.
Ya hemos comentado en este foro en innumerables ocasiones la cantidad de beneficios que reporta el juego, sobre todo si es practicado en la naturaleza. El educar a los niños a través del juego natural tiene muchas conexiones con una alimentación saludable. Recuerdo mi infancia cuando jugamos en el bosque.
Pirámide de Alimentos

La merienda que nos hacían en casa (bastante más sana que la de hoy) no nos hacía tanta gracia como coger las frutas de los árboles y beber de las fuentes naturales que antes poblaban Galicia. Y si alguno lo estáis pensando…es verdad, la fruta adquirida de los árboles era más que ecológica, pero también era propiedad privada. No existía mayor juego para mí y mis amigos que trepar un muro de piedra ajeno para alcanzar peras, manzanas, nueces, … Frutas que poblaban nuestras cestas en casa e incluso en la mayoría de los casos árboles propios. Pero nada nos aportaba tanto placer como “alcanzar el tesoro de adquirirla de allí”. No pretendo hacer aquí apología de adiestramiento infantil en cómo delinquir, sino advertir que el juego en la naturaleza pone en valor el respeto hacia ella misma, lo que nos regala cada día y lo que en ella nace para alimentarnos. Mi hija nunca quiere comerse la lechuga, mejor dicho nunca quería. Tuvo que venir su “profesor de huerto” para que apreciase el fascinante milagro de que una lechuga podía ser plantada en una maceta, y con los cuidados pertinentes que ella le prestaba creció lo suficiente para poder ser consumida. Pasamos en casa de un “no quiero comerla” a un “cuándo puedo comérmela!!??”.
Muñeco Michelín

No parece por tanto nada descabellado mentalizar a educadores, políticos, sanitarios…(que no a los niños) en que se fomenten iniciativas para que los niños jueguen más y mejor. Que jueguen en el campo, en el río, en la playa, etc. Jugando se desarrolla un cerebro más sano, más equilibrado, más feliz. Así, se obtienen placeres naturales a nivel cerebral en el circuito de la recompensa que hacen menos imprescindibles las recompensas artificiales: azúcar, comida basura, refrescos, videojuegos, etc. Y además no existe mejor forma de combatir el sobrepeso y la obesidad. La dieta es importante, pero los estudios dicen que mucho más lo es el ejercicio. Y qué mejor forma de hacer ejercicio que jugando. Pero no en la “Wii Fit”, jugando donde siempre se ha jugado y a lo que siempre se ha jugado: a correr, saltar, trepar,...

No creo que fuera necesario puntualizarlo, pero los estudios que indican que los niños juegan cada vez menos y comen cada vez peor han sido realizados en ciudades. En las aldeas, los michelines siguen siendo muñecos graciosos que anuncian una marca de neumáticos y no depósitos extra de adipocitos en los cuerpos de los niños.



13 de junio de 2012

"SIROPE DE SAÚCO"

Saúcos en As Salgueiras
 El fin de semana pasado, Louise, una amiga danesa que frecuenta As Salgueiras, nos preparó un programa especial en el que niños y adultos pudimos disfrutar aprendiendo a elaborar el delicioso y refrescante "Sirope de Saúco". Se comenzó con la rutina de todos los años, recogiendo las flores blancas de este humilde árbol que en esta época podemos ver por todos los rincones de Galicia. Dispusimos de una abundante cosecha por toda la finca y finalizada la recolección, nos esperaba el zafarrancho de potas en el cocedero que se habilitó para esta ocasión.
Esta refrescante infusión escandinava se vende en Ikea, pero no tiene ni punto de comparación con la que prepara Louise con las flores de "As salgueiras"; lo mejor es que lo leais con
el relato que ella misma nos cuenta:

Louise preparando el sirope
En Dinamarca despúes de un largo invierno llega, por fin, y algo más tarde que aquí en España, la primavera en abril ó a veces en mayo. Hay años que nieva hasta en mayo y no es broma!. En cuanto salgan los primeros rayos de sol y la temperatura empieza a subir poco a poco, puedes veer como salen los daneses, ansiosos de sol y calor despúes de 6 meses de oscuridad que les han obligado a quedarse dentro de las cuatro paredes. La gente se prepara para "la vida de fuera", es decir, sacan los muebles de terraza (que previamente se han barnizado con aceite), las parrillas, visitan los invernadero y llenan los porches con macetas de flores...y empiezan a disfrutar. Para muchos ya se convierte en lo mas normal y corriente cenar fuera en la terraza, aunque a menudo hay que cubrirse con una manta. Hay que disfrutar de la luz del día al máximo. Y es que desde mayo la luz de día empieza a las 4 de la mañana y dura hasta  y las 11 de la noche.
Muy ligada a esta vida al aire libre existen en Dinamarca una serie de recetas tradicionales, que todo el mundo conoce y asocia con la época estival,siempre basadas en ingredientes que podemos encontrar en nuestro jardín ó alrededores. El "Sirope de Saúco" que luego se mezcla con agua(1 medida de sirope por 3 de agua) es sin duda la bebida más típica, y mi favorita, y en cada casa hay una receta que data de alguna abuela. Está buenísima de sabor- merece todo el esfuerzo. La receta que os pongo aquí es de mi abuela (que seguramente la tiene de su madre).
Mezclando los ingredientes

 RECETA:
primero hay que buscar un arbusto de saúco que tenga muchas cabezas de flores grandes (como del tamaño de una mano extendida). Se recolectan 30 cabezas de flores en una bolsa (es importante que sean grandes, sino hay que juntar más cantidad). Al llegar a casa se coge una pota con tapa grande (de min.5 litros), se echan las flores, 75gr de ácido cítrico, 3 litros de agua hervida caliente, 2kg de azúcar y 2 limones que se rallan y posteriormente se cortan en rodajas y se dejan encima de las flores. Despúes se pone la tapa y se deja reposar 1-2 días. Al cabo de este tiempo se pasa el líquido por un colador chino y se embotella en varias botellas, que antes se hayn limpiado a fondo. Yo suelo aprovechar las botellas de leche fresca, que vienen con rosca. Despúes recomiendo congelar las botellas que no se vayan a usar enseguida. Así no se corre el riesgo de que fermente.

Sirope de venta en Ikea


*Esta bebida encanta tanto a niños como a mayores!
Espero que os haya gustado conocer un poco de la cultura gastronómica danesa.Hasta pronto......

Un saludo,

Louise kristensen.





7 de junio de 2012

"TERAPIAS NA NATUREZA PARA MELLORAR A SAUDE FÍSICA E EMOCIONAL"

Introducción no Rebaño






A semana pasada un equipo da TVG visitaba "As Salgueiras" puidendo coñecer de primeira man a todolos seus habitantes e Terapeutas de catro patas, así como disfrutando da riqueza paixaxística do medio.

Antonte celebrouse "O Día Mundial Do Medio Ambiente", sirva este video de pequena homenaxe
a labor educativa ambiental e as TAA (Terapias Asistidas con Animais) levadas a cabo nas Salgueiras:



Traendo aos Poneis

4 de junio de 2012

RECORDOS DO VELLO MUIÑO


Vista actual do interior do Muiño
A visita ó muiño é unha das miñas lembranzas de neno que mellor gardo na miña retina. A meirande parte dos venres  o saír da escola collía rumbo con meu pai ata a casa de meus avós; cambiando o meu hábitat urbanita por paraxe rural. 
 Nada máis chegar á aldea “como deciamos por aquel intre os nenos e os que a tiñamos eramos moi afortunados” estábame esperando meu padriño para ir o muíño cos sacos cheos de gran de millo e con sacos baleiros para traer a fariña que se moera durante o día; o recorrido era tenebroso a través dun monte cerrado de árbores polos dous lados do camiño pero era bonito porque ía escoitando os contos da experiencia e lendas encantadoras relacionadas có muíño que meu finado padriño me contaba.
Chegabamos o muíño con día e abríamos a porta para que entrara toda a luz posible, era incrible pero o muíño rexíase por un contrato de palabra que se facían chamar pezas; cada peza supuña un dereito de 12 horas de molienda; había casas que tiñan media peza e outras dúas, tres ou ata catro pezas. Agora dende a distancia do tempo me sorprende a nobreza dos antecesores; todos respectaban este acordo das pezas, transmitíanse os dereitos entre os distintos herdeiros de ahí que houbera medias pezas e os que tiñan máis pezas era pola compra das pezas os outros comuneiros que non as empregaban; todo esto na maioría dos casos sen ningún papel e fundamentado na palabra; bastaban para que o muíño estivera sempre coidado e preparado para o seguinte comuneiro.

Vista do camiño ó Muiño (coincide cun tramo do Camiño Inglés)
 O respecto social era máximo xa que o muíño sempre moia; a porta estaba sen fecho pero ninguén osaba a roubarlle gran nin fariña a ningún dos comuneiros, aínda en tempos de postguerra onde o problema da fame afogaba a moitos veciños dos lugares limitrofes có muiños;  todo o mundo se dignaba a pedir alimento para alimentar as súas familias pero no muiño ninguén collía gran nin fariña nun lugar onde soamente o vixiante era o propio muíño.
Cando chegabamos ó muiño; meu padriño dábame unha clase maxistral; e preguntábame a lección porque dicía que os muíños sempre quitaran moita fame e era moi importante entendelos. Explicabame como a auga baixaba ó sotano do muíño e caia no rodicio que facía oscilar o veo cá segarella; enganchando a pedra da moa e transmitíndolle movimiento transformandose nun movemento centrífugo que facía xirar a pedra da moa. O gran caia da moega polas vibracións da quenlla en contacto cá roda da moa ó buratiño central desta; sendo aplastado contra o pé da moa “pedra circular inferior a moa e fixa”; provocando a saída da fariña para os lados polo efecto centrífugo. Meu padriño me dicía “cando non caia o grao baixa o tempero para que non se deterioren as pedras e antes” e “antes de botar grao tira do pechadoiro para cerrarlle o paso a auga no canal para despois accionalo e arrancar o muiño”.
Esa pequena casiña semellante a un xogo infantil nun conto de hadas; quitou a fame de moita xente e do gando durante moitos séculos; pero tamén foi lugar de encontro de moitos mozos que remataron sendo parexas despois de múltiples sesións de pandeireta e gaita nese pequeno local social; un lugar de encontro que na actualidade todo o mundo obia e descoñece cando está cheo de contos e lendas.
O muíño pasou a ser historia cando os comuneiros compraron os muíños eléctricos e outros foron abandonando o gando, polo que o vello muíño quedou esquecido, abandonado e por se fora pouco vandalizado; na actualidade queda pouco máis que as catro paredes….
Vista actual do entorno do Muiño (mimetizado na natureza)
Este fin de semana acordeime do muíño do Cubo; facía máis de 25 anos que non o visitaba custoume traballo encontralo; un pouco despistado polas pistas da parcelaria e pola maleza existente que o circunda mimetizando cá paisaxe; pero tamén porque ninguén fai camiño cara o muíño; quedando no olvido tanto no espacio coma no tempo.
O muíño quedou en silencio, perdeu ese son tan típico da cascada de auga polo canal que vertía polo cubo ata o canetón, de igual xeito como se o pechadoiro estivera cerrado e non circulara a auga; nin tampouco se sentía o ruído de roer cando remataba o grao e tiñamos que   baixar o tempero que facía descender a mesa evitando o xiro do rodicio para no desgastar as pedras do pé e da moa; nin tampouco as pandereitas nin gaitas típicas de moitas noites de foliada alumeadas con velas e candiles de cera, nin as rans que vivían nunha canal que agora non leva auga, nin os grilos, nin os paxariños que cantaban o cambio de peza e polo tanto de comuneiro; pero o muíño no fondo síntese orguioso porque promulgou normas, respecto, sociabilidade e quitou a fame de varias aldeas, permitindo vivir a moitos veciños en base o seu peculiar xira-xira…


1 de junio de 2012

"A NATUREZA É SABIA"


Neste último mes estou descubrindo que a raza humana ten moito que aprender dos animais. Estaremos moi avanzados en certos temas pero deberíamos aprender deles en cuestións como cubrir as necesidades básicas e o aprendizaxe dende cachorros…
"Cuca e seus Cachorros"
Vouvos contar a historia. Hai un mes e medio e por causas de forza maior, chegou a casa Cuca, unha bonita gata persa de cinco anos, cor canela e preñada. Demasiadas emocións para todos, empezando por Silver o gato persa “dono” da casa que nun primeiro momento sentiu o seu territorio ameazado; pero por sorte Cuca adaptouse perfectamente, e volveuse rápidamente outro membro da familia gracias á súa obediencia e ó seu cariño.
Cuca dou a luz o día da nai. Tres bonitos cachorros persas. Ó principio, co parto, co nacemento, cas crías,… eu estaba preocupada porque son primeriza en temas maternais pero Cuca non necesitou axuda para nada. Nin a necesita.
Cuca é unha gran nai. E salvando as distancias, é tan boa nai como pode ser a miña ou a de calquera de nós. E como deberían ser todas as nais. Dende o primeiro momento, e a pesar da fatiga que supuxo o parto, protexe ós cachorros ca súa vida, chegando incluso a ameazar a calquera que ela considere perigosa para o benestar das súas crías; aliméntaos ata o extremo de acabar ela exhausta de tanto amamantar neles; e sobre todo vainos ensinando. É aí é onde máis sorprendida estou. Vailles dando cariño, caricias, abrazos, e correxíndoos. Pero sempre dende a tenrura dunha nai que vela porque os seus cachorros saian adiante. Os pequechos (ainda sin nome) abriron os ollos con quince días, e empezaron a ver; e agora están na fase de empezar a descubrir q as súas unllas non son para reptar e escalar soamente, senon que poden andar,…  e corren pola casa ainda con certo coidado e sempre baixo a atenta mirada da súa nai, que os vai ensinando… ela é a que marca o cando, o como ou incluso o por qué, pero  cun “bo saber facer” envidiable, sin levantar a “voz”, nin a pata, nin enfurecerse… que nos gustaría ter a moitas persoas nas nosas vidas,… simplemente con pequenos xestos. E ainda que sone imposible por tratarse dunha animal eu resumiríao en:  EDUCANDO CON EDUCACIÓN