O día de Lois Pereiro

O DIA DE LOIS PEREIRO por Xulio Correa
Día das letras galegas 2011

Era o luns 11 de Agosto de 1986, cando un feixe de rapaces galegos, asomamos o nariz na Universidade Menéndez Pelayo de Santander, para reinvindicar a revolución cultural atlántica, que en forma de “movida galega” estábamos a levar non só no plano musical, senón tamén na fotografía e na literatura.
Foron catro días nos que se desenvolveron una morea de actividades presentadas como “O desembarco das forzas atroces do noroeste”, días nos que músicos, fotógrafos e poetas compartíamos presencia no Palacio da Madalena. Lembro a Lois reseco, chupadiño dentro da sua chupa de coiro, defendendo con forza e enxeño o atlantismo entre o amor e a enfermidade, o seu look no estilo dun Lou Reed novo, e a súa afectividade desbordada protexida detrás do seu aspecto de aceiro.
Escrebeu Lois “A amizade protexe e o amor cura, o odio contaxia e fire, a indiferencia mata”, e tamén, coñecedor da súa morte próxima “Cuspídeme enriba cando pasedes por diante do lugar onde eu repouse, enviándome unha húmida mensaxe de vida e de furia necesaria” deste xeito pedíanos auga, pedíanos vida, nun sentido poético os fluídos do corpo son o maior signo de vida, e recibir fluídos de outro é unha mostra indubidable de amor, pero el pediu recibilos con fúria, con rabia, con pelexa, coa mesma pelexa que el mativo pola vida, por poder amar (ao mundo).
Quixo o destino, que o mesmo día da súa morte, se dese a coñecer a sentenza do proceso polo envenenamento masivo con colza desnaturalizada. Hoxe, para min, resulta emocionante participar na mostra Vento Lois no Concello de A Coruña, as imaxes que expoño son conexións directas a vivencias na memoria, pero Lois xa non está, pasaréi polo cemiterio do Incio para cuspir na súa tumba.